|
|
خنده ام می گیرد وقتی که خودم را سرشار از معصیت وگناه میبینم و هنوز به رحمتت چشم دوخته ام
اگر امیدم واهی باشد میتوانم آن را درک کنم ولی اگر حقیقتی باشد که شاید فردا برایم آشکار شود دیگر نمیدانم چگونه باید زبان به شکرت باز کنم یا که چگونه رحمتت را بازگو کنم.
ای مهربانترین مهربانان،ای خدای رستگاران،ای خدای من.....
چقدر زیباست هم تورا خدای رستگاران خواندم وهم خدای خودم
مگر میشود که تو هم معبود خوبان باشی و هم پناه من عاصی!؟
اگر این گونه باشد پس چقدر تو مهربان و بزرگی
مرا بخاطرابرهایی که می بارند وگلهایی که می شکفند ببخش!...ا
نوشته شده در تاریخ شنبه 91/5/14 توسط ساحل صبوری
